Ik ben er

Het was een lange trip er naar toe maar ik ben er. Japan het land waar we altijd een beetje aan verbonden ben geweest. Het begon al toen ik als 6 jarig jochie de sleutel op een kussen mocht geven aan de  locoburgemeester voor de opening van de zaak. De echte burgemeester kon waarschijnlijk niet. De Chrome wieldoppen waren verpakt in Japanse kranten met een elastiekje er omheen. De kranten nam ik soms mee naar school. Japanners was toen nog geen geuzennaam voor de auto’s maar wij wisten al snel beter. Hoogtepunt was de reis van mij vader naar Japan en hij kwam met prachtige verhalen en dia’s terug. Het was gewoon tijd dat ik zelf ging.op het vliegveld liep alles soepel mijn treinkaart voor komende twee weken opgehaald en de Japanse simkaart geïnstalleerd . Wel handig voor googlemaps. Op het station in Tokio werd het lastiger , het wegennetwerk in Tokio id best wel veel . Uiteindelijk een dicht bijzijnde station gevonden maar moest evengoed nog een 1/2 uur lopen met de rugzak. Ik kon de metro nog niet vinden en was er wel klaar mee. In het hostel kom ik in de slaapzaal een paar mannen uit Rwanda tegen ze wonen hier 2 jaar om te studeren. Ik ga met Emanuel uiteten in een Japans restaurant. Het begin is goed lekker eten! Ondertussen krijg ik al wat Japanse les van Emanuel. In het restaurant komt een keurige Japanse man met een panda op zijn wang geschminkt. Ik probeer er nog achter te komen waarom maar wordt niet wijzer behalve dat er genoeg drank in de man zat . Na het eten met twee Rwanda mannen in een kroeg terecht gekomen en wat gedronken maar toen was het kaarsje wel een beetje op. Morgen Tokio verkennen.